1822’de Avrupa başkentleri Ege’de Hristiyanların katledildiğine dair haberlerle doluydu. Antik şair Homeros’un doğum yeri olduğu varsayılan yer, Yunan Bağımsızlık Savaşı’nın en kanlı bölümlerinden birinin gerçekleştiği yer olmuştu.
O dönemde Yunanistan Osmanlı yönetimi altındaydı. Mart 1821’de Yunanistan’ın çeşitli bölgelerinde İmparatorluğa karşı bir isyan çıktı.
Nisan 1822’de, Sakız Adası’nın geri alınması sırasında Osmanlı kuvvetleri şiddetli bir vahşet sergiledi.
Yunan yerleşimlerini yok ettiler ve yaklaşık 25.000 ölü bıraktılar.
Ayrıca 45.000’den fazla kişi Osmanlı Devleti içinde esir alındı ve köle olarak satıldı.
Avrupa medyası, Osmanlıların Hristiyan nüfusa karşı işlediği vahşeti yoğun bir şekilde ele aldı.
Bu haberler, Fransız sanatçı Eugène Delacroix’yı ünlü tablosu Sakız Katliamı’nı yaratmaya teşvik etti.
Tablo 1824’te Paris galerilerinde sergilendiğinde, güçlü bir kamuoyu tepkisi yarattı.
Eugène Delacroix, Le Massacre de Scio, oil/canvas, 1824.
Osmanlı askerlerinin insafına kalmış Yunanlıların duygusal olarak yüklü tasviri, köle ticaretine karşı yürütülen seferler sırasında az çok gelişmiş olan insani bir anlatıya dayanıyordu.
Delacroix, acıyı görselleştirerek izleyicilerde Yunanlıların kaderine dair endişe ve sempati uyandırmayı amaçladı ve böylece Yunan bağımsızlık mücadelesi için siyasi desteği harekete geçirdi.
Sakız Adası’ndaki olaylar (en azından Delacroix’nın resmi sayesinde) Avrupa genelinde bir öfke duygusu ve özgürlük için çabalayan Yunanlılarla dayanışma duygusu uyandırdı.
18. yüzyılın sonlarında antik Yunanistan’a duyulan kültürel coşkudan kaynaklanan Filhelenizm, katliamı bildirdikten sonra muazzam bir siyasi önem kazandı.
Katliamın intikamı, katliamdan kurtulan Sakız yerlisi Konstantinos Kanaris liderliğindeki bir grubun, geri dönüp Sakız kasabasının limanında konuşlanmış olan Türk filosunu ateşe vermesiyle üç ay sonra gerçekleşti.
